Tα καλά νέα για την ισότητα που έφερε μαζί της η Sanna Marin

Η πρωθυπουργός της Φινλανδίας, της χώρας - πρότυπο στην έμφυλη ισότητα είναι το απόλυτο role model αν και η ίδια αρνείται τον χαρακτηρισμό.

H 36χρονη πρωθυπουργός της Φινλανδίας είναι γυναίκα, παιδί φτωχής οικογένειας, μεγαλωμένη από δύο μαμάδες, η πρώτη από την οικογένεια της που πήγε στο Πανεπιστήμιο και όπως αποστομωτικά απάντησε στον Υπουργό Εσωτερικών της Εσθονίας όταν εκείνος ειρωνεύτηκε την δουλειά που είχε ως ταμίας σε κατάστημα μετά την αποφοίτηση της «είναι περήφανη που ηγείται μιας χώρας στην οποία ένα παιδί από φτωχή οικογένεια μπορεί να μορφωθεί και να πετύχει τους στόχους του. Να γίνει από ταμίας πρωθυπουργός».

Στο πρόσωπο της Σάνα Μάριν καταρρίπτεται αυτόματα κάθε προκατάληψη και στερεότυπο και όλα γίνονται πιθανά κόντρα στις πιθανότητες. Σίγουρη, με καθαρό βλέμμα η Sanna Marin ενσαρκώνει την έμφυλη ισότητα. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή που περιγράφει στην αρχή του άρθρου της στο περιοδικό Time η δημοσιογράφος Lisa Abend. Ήταν 11 μέρες μετά την εκλογή της στο αξίωμα της πρωθυπουργού της Φινλανδίας , τον Δεκέμβριο του 2019 και ο φωτογράφος του περιοδικού Time προσπαθούσε να πείσει την Σάνα Μάριν να πάρει στον φακό μια πόζα τριών τετάρτων με τα γόνατα της ελαφρώς γυρισμένα στο πλάι και τα χέρια σεμνά σταυρωμένα μπροστά της. Εκείνη δεν πείθεται. Αντ’ αυτού κοιτά την κάμερα ευθεία με τα πόδια της ελαφριά ανοιχτά και τα χέρια της να ακουμπούν με σιγουριά στους μηρούς της. «Έτσι θα το κάνατε αν επρόκειτο για έναν άνδρα» του λέει

Οι γυναίκες στην εξουσία

Στην πραγματικότητα η Sanna Marin δεν είχε να ανησυχεί για το πως θα φωτογραφίζονταν ούτε για το αν κανείς θα την υποτιμούσε λόγω του φύλου της. Όχι μόνο στα 34 της έγινε πρωθυπουργός της χώρας της, όχι μόνο ηγείται ενός κυβερνητικού συνασπισμού πέντε κομμάτων τα οποία όλα έχουν αρχηγούς γυναίκες στα 30 τους αλλά επιπλέον ζει σε μια χώρα που αυτό δεν αποτελεί είδηση.

Η ισότητα στην Φινλανδία έχει μια μακρά παράδοση πριν ακόμη γίνει ανεξάρτητη χώρα το 1917. Πιο συγκεκριμένα τo 1906 η Φινλανδία γίνεται η πρώτη χώρα που δίνει πλήρη πολιτικά δικαιώματα στις γυναίκες, το δικαίωμα δηλαδή να ψηφίζουν αλλά και να θέτουν υποψηφιότητα για να εκλεγούν. Έναν χρόνο αργότερα 19 γυναίκες εκλέγονται στο φινλανδικό κοινοβούλιο ενώ σήμερα σχεδόν το 50% των βουλευτών και των υπουργών της Φινλανδίας είναι γυναίκες.

Επιπλέον η Φινλανδία σύμφωνα με την αναφορά του World Economic Forum Global Gender Gap για το 2021 βρίσκεται στην δεύτερη θέση, με το μικρότερο χάσμα μεταξύ των φύλων μετά την Ισλανδία. Είναι σαφές πως η συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική και στην λήψη των αποφάσεων για δεκαετίες έχει συμβάλλει καθοριστικά στην δημιουργία μιας χώρας που είναι πρωταθλήτρια στην έμφυλη ισότητα αλλά και πρώτη μεταξύ 193 χωρών στην βιώσιμη ανάπτυξη, σύμφωνα με την αναφορά των Ηνωμένων Εθνών για το 2021. Ταυτόχρονα είναι η χώρα έχει καταφέρει να πετύχει τους στόχους που έχουν θέσει τα Ηνωμένα Έθνη σε τομείς όπως η υγεία, η εκπαίδευση -το εκπαιδευτικό της σύστημα είναι ένα από τα καλύτερα στον κόσμο-, το νερό, η ενέργεια, η ειρήνη, ο περιορισμός της φτώχειας και η μείωση των ανισοτήτων.

Η προχθεσινή επίσκεψη της Σάνα Μάριν στην Αθήνα, της γυναίκας που σήμερα ηγείται μια κυβέρνησης στην οποία οι 12 από τους 19 υπουργούς είναι γυναίκες υπενθύμισε πέρα από τα κυρίαρχα θέματα της επικαιρότητας το γεγονός ότι μια κοινωνία έμφυλης ισότητας είναι εφικτή. Για την Φινλανδία που είχε πρωθυπουργό γυναίκα άλλες δύο φορές και προηγείται σε όλους τους δείκτες ισότητας των φύλων αυτό είναι απλά η καθημερινότητα. «Είμαστε δεκαετίες πρωτοπόροι στην ισότητα των φύλων. Συνεπώς μια γυναίκα στην πρωθυπουργία δεν είναι τόσο μεγάλο θέμα όσο θα ήταν σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου» ανέφερε η ίδια.

Οι προτεραιότητες της Sanna Marin

Παρ' όλα αυτά ακόμη και εκεί μένουν πράγματα να γίνουν. Στις προτεραιότητες της Marin είναι να κλείσει το μισθολογικό χάσμα (οι γυναίκες εργαζόμενες κερδίζουν €0.83Ά για κάθε €1 που κερδίζουν οι άνδρες) αλλά και να πείσει τους άνδρες να παίρνουν αντίστοιχο χρόνο άδεια πατρότητας με την άδεια μητρότητας που παίρνουν οι γυναίκες. Η Marin πριν την εκλογή της είχε ήδη τοποθετηθεί υπέρ της υιοθέτησης τεσσάρων εργάσιμων ημερών την εβδομάδα ώστε οι γονείς να μπορούν να περνούν περισσότερο χρόνο με τις οικογένειες τους ενώ η κλιματική αλλαγή βρίσκεται επίσης στο κεντρικό σημείο της πολιτικής της ατζέντας.

Για όσους σπεύδουν να την κατατάξουν στην ολοένα και επεκτεινόμενη λίστα με τις νέες και χαρισματικές γυναίκες πρότυπα η ίδια αντιστέκεται με τον ήρεμο και σταθερό, σίγουρο τρόπο της. «Δεν νομίζω πως είναι θέμα φύλου ή ηλικίας για το ότι οι γυναίκες αποτελούν πρότυπα» και συνεχίζει. «Η Γκρέτα Τουνμπεργκ δεν είναι πρότυπο γιατί είναι ένα νέο κορίτσι. Αλλά γιατί είναι μια φωνή για την κλιματική αλλαγή. Μιλάει για θέματα που αφορούν. Αυτό είναι που εμπνέει τον κόσμο».

Ιστορίες για να κατακτήσετε την καριέρα που ονειρεύεστε

Το πρώτο σεμινάριο της σειράς «Ιστορίες Καριέρας» που πραγματοποιήθηκε από το Story Mentor και το Ίδρυμα Λαμπράκη αποκάλυψε τις ιστορίες εκείνες που ανοίγουν το δρόμο για την επίτευξη των στόχων μας. H Αγγελική Κοσμοπούλου εξηγεί το πως.

Έχει έναν μοναδικό τρόπο να λέει ιστορίες. Ιστορίες δικές της ή ιστορίες ανθρώπων που γνωρίζει. Ιστορίες που αποκαλύπτουν ευαλωτότητα αλλά εκπέμπουν μοναδική δύναμη. Ιστορίες που για κάποιον ίσως να περνούσαν απαρατήρητες, αλλά στα χέρια της Αγγελικής Κοσμοπούλου γίνονται ιστορίες που πραγματικά μπορούν να αλλάξουν την ζωή των ανθρώπων. Τέτοιες ιστορίες λέει τα τελευταία πέντε χρόνια μέσα από το Story Mentor, την μη κυβερνητική οργάνωση που έχει ιδρύσει. Άλλοτε σαν εκπαιδεύτρια και storytelling coach σε οργανισμούς όπως το Social Dynamo και το Higgs, άλλοτε σαν εισηγήτρια της σειράς σεμιναρίων με τίτλο «Ιστορίες Καριέρας» -το πρώτο σεμινάριο έγινε σε συνεργασία με το Ίδρυμα Λαμπράκη και το δίκτυo του Rewoman- που στόχο έχει να βοηθήσει γυναίκες όλων των ηλικιών να καταλάβουν την αμεσότητα και την επικοινωνιακή δύναμη των ιστοριών αλλά και το πώς μπορούν να τις αξιοποιήσουν στο να διεκδικήσουν την θέση που επιθυμούν στον επαγγελματικό στίβο.

Πώς προέκυψε η ιδέα για τις Ιστορίες Καριέρας;

Έχω διαπιστώσει πως συχνά σε μια επαγγελματική συνέντευξη μιλάμε πολύ αφαιρετικά για τον εαυτό μας. Λέμε «είμαι δικηγόρος σε μια δικηγορική εταιρεία» ή «είμαι διευθύντρια marketing». Μεταφέρουμε δηλαδή ένα πολύ μικρό μέρος της εμπειρίας μας. Δεν βοηθάμε τον άλλο να καταλάβει ούτε ποιες είμαστε, ούτε που θέλουμε να πάμε. Στο σεμινάριο αυτό προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε τις ιστορίες εκείνες που χρειάζεται να έχουμε σαν επαγγελματίες Μια ιστορία που να εξηγεί γιατί σπουδάσαμε αυτό που σπουδάσαμε. Γιατί κάνουμε αυτή τη δουλειά. Ποια πράγματα μας κινητοποιούν και μας κινούν το ενδιαφέρον. Πράγματα που υπάρχουν κάπου μέσα μας, αλλά πολλές φορές δεν τα σκεφτόμαστε. Να βρούμε μέσα μας τις ιστορίες για να μιλήσουμε για το πού είμαστε σήμερα αλλά και για το που θέλουμε να πάμε αύριο.

Ασχοληθήκατε και με το κομμάτι των συνεντεύξεων.

Προσπαθήσαμε να βρούμε ενδιαφέροντες τρόπους να απαντάμε σε συνηθισμένα ερωτήματα που γίνονται στις συνεντεύξεις και για τα οποία συχνά δεν είμαστε προετοιμασμένες. Αν, για παράδειγμα, δουλεύουμε ομαδικά. Δεν φτάνει ένα «ναι». Πρέπει να βρούμε μια ιστορία που να δείχνει ότι πράγματι δουλεύουμε ομαδικά. Αλλά και μια ιστορία για μια στιγμή που νιώσαμε περήφανες. Ή μια ιστορία που να περιγράφει μια αποτυχία μας - πώς αντιδράσαμε αλλά και τι μάθαμε από αυτό.

Είναι δύσκολο να βρούμε αυτές τις ιστορίες;

Δεν είναι εύκολο. Οι γυναίκες έχουμε έναν δισταγμό να μιλάμε για τον εαυτό μας και τα επιτεύγματά μας. Έχουμε μεγάλη δυσκολία να περηφανευτούμε για τις επιτυχίες μας και, επίσης, δεν τις γιορτάζουμε.

Μπερδεύουμε την έπαρση με την παρρησία;

Ακριβώς. Eίναι άλλο πράγμα ένας άνθρωπος να βγαίνει μπροστά και να «πετάει» τα επιτεύγματά του στα μούτρα του άλλου κι άλλο το να έχει επίγνωση της αξίας και των κατακτήσεών του. Οι γυναίκες συχνά φοβόμαστε ότι αυτό που θέλουμε δεν μας αξίζει αρκετά. Το γνωστό «σύνδρομο του απατεώνα». Είναι ένα φαινόμενο που δυστυχώς αγγίζει όλες τις ηλικίες, τους επαγγελματικούς κλάδους και τα μορφωτικά επίπεδα.

Στο σεμινάριο μιλήσατε για τις αρνητικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας. Πώς μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτές.

Αυτές οι ιστορίες έρχονται από κάποια δυσάρεστα γεγονότα στο παρελθόν μας και τις φέρνουμε στο σήμερα ξανά και ξανά, χωρίς να θυμόμαστε καν την αφετηρία τους. Καταλήγουν να γίνονται οδηγοί της συμπεριφοράς μας, αλλά αυτή η αίσθηση είναι στρεβλή. Θέλει μεγάλη προσπάθεια να εντοπίσουμε τις στρεβλές εικόνες που έχουμε στην ζωή μας και που μπαίνουν εμπόδιο στους στόχους και τις επιδιώξεις μας. Πρέπει να εντοπίσουμε αυτά τα επεισόδια του παρελθόντος που μας κάνουν να νιώθουμε έτσι στο παρόν και να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούμε να αφήνουμε ένα περιστατικό που συνέβη είκοσι και πλέον χρόνια πριν να μας περιορίζει ακόμη.

Πώς μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό;

Mε μια καινούρια ιστορία. Πρώτα πρέπει να σκεφτούμε ποιες είναι οι στιγμές της ζωής μας που μας κάνουν να δυσκολευόμαστε. Ας υποθέσουμε ότι έχουμε εντοπίσει ότι όταν κάνουμε μια δύσκολη συζήτηση σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον αρχίζουμε να αντιδρούμε αρνητικά εξαιτίας μιας παλιάς ιστορίας που μας τραβάει προς τα πίσω. Αν έχουμε εντοπίσει την ιστορία και τη συνθήκη, μπορούμε να αντικαταστήσουμε αυτήν την ιστορία με μία άλλη, στην οποία είχαμε λειτουργήσει θετικά. Μπορούμε να γράψουμε αυτήν τη νέα ιστορία και να τη φέρνουμε στο μυαλό μας ξανά και ξανά, ειδικά πριν και κατά τη διάρκεια των περιστάσεων που μας δυσκολεύουν. Όλοι έχουμε θετικές ιστορίες, αλλά το μυαλό μας έχει την τάση πάντα να κατευθύνεται προς τις αρνητικές.

Ποια θεωρείτε ότι θα πρέπει να είναι η πυξίδα μας καθώς πλοηγούμαστε στην επαγγελματική μας ζωή;

Πρέπει να κάνουμε στον εαυτό μας τρεις σημαντικές ερωτήσεις. Από πού ερχόμαστε, πού βρισκόμαστε και πού θέλουμε να πάμε. Συχνά φοβόμαστε να ξεστομίσουμε το «πού θέλουμε να πάμε», αν και το ξέρουμε. Αν όμως δεν το πούμε, δεν θα βρούμε υποστηρικτές στην προσπάθεια μας. Θα είναι μια μοναχική πορεία στην οποία θα μας «τρώνε» οι παλιές μας ιστορίες. Λέγοντάς το, ανοίγουμε την πιθανότητα να έρθουν στη ζωή μας αυτοί οι συνομιλητές, αυτές οι δυνάμεις που μπορούν να αθροιστούν με τις δικές μας και να μας βοηθήσουν να πετύχουμε τον στόχο μας.

Συχνά οι γυναίκες διστάζουμε να αυτοπροταθούμε για κάποια θέση.

Α ναι, βέβαια. Είναι πολύ συχνό λάθος, γιατί έχουμε μάθει να μην σηκώνουμε το χέρι. Να μην ενοχλούμε. Να μην μιλάμε για τον εαυτό μας . Αυτά είναι πράγματα που πρέπει να τα κατακτήσουμε για να προχωρήσουμε. Είναι πολύ σπάνια αυτή η κινηματογραφική στιγμή που κάποιος θα σε επιλέξει για έναν ρόλο. Ακούμε κάποιες φορές τους ηθοποιούς να λένε πως ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο. Συνήθως, όμως, το τηλέφωνο δεν χτυπάει και πρέπει να δημιουργήσουμε εμείς τις ευκαιρίες. Κάποιοι νομίζουμε ότι το να κάνουμε καλά την δουλειά μας είναι αρκετό. Αυτό έχει έναν κίνδυνο. Όταν κάποιος μας βλέπει να κάνουμε καλά την δουλειά μας, δεν μπορεί να φανταστεί ότι μας ενδιαφέρει κάτι παραπάνω ή κάτι διαφορετικό. Πρέπει να το πούμε και να το διεκδικήσουμε.

Ποιο ήταν το προφίλ των γυναικών που συμμετείχαν στο σεμινάριο και με ποιον τρόπο πιστεύετε ότι ωφελήθηκαν;

Ήταν γυναίκες που είτε μόλις είχαν τελειώσει το πανεπιστήμιο και έκαναν το μεταπτυχιακό τους για να βγουν στην αγορά εργασίας αλλά και γυναίκες στην έκτη δεκαετία της ζωής τους που ήρθαν να το παρακολουθήσουν από προσωπικό ενδιαφέρον. Η δυνατότητα να παρουσιάζουμε τον εαυτό μας με την πληρότητα που μας αξίζει είναι κάτι που δεν έχει ηλικία. Αυτή ήταν η πιο σημαντική κατάκτηση του σεμιναρίου. Τα νέα κορίτσια έχουν έναν πολύ μεγάλο δρόμο που ανοίγεται μπροστά τους, αλλά είναι τόσο μεγάλος που δεν γνωρίζουν πώς να τον περιηγηθούν. Οι μεγαλύτερες βλέπουν τον δρόμο να μικραίνει και μερικές φορές αισθάνονται ότι δεν υπάρχει καν. Σε αυτές πρέπει να θυμίσουμε ότι φυσικά και υπάρχει -αλλά δεν είναι μία οδός κοινή σε όλες.

Πόσο δεκτικοί είμαστε στο να μοιραστούμε τις ιστορίες μας;

Έχω διαπιστώσει πως μιλάμε πολύ λίγο για τις προσωπικές μας εμπειρίες. Ειδικά στον χώρο της εργασίας. Φοβόμαστε να μάθουν πράγματα για εμάς. Νιώθουμε ότι θα εκτεθούμε κι αυτό μας στερεί την δυνατότητα να είμαστε παρούσες και αυθεντικές. Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που σε έναν εργασιακό χώρο εμφανίζονται λιγομίλητοι, απόμακροι, με αποτέλεσμα να μην ενσωματώνονται στην ομάδα και να μην τους δίνονται ευκαιρίες. Ανακαλύπτεις κάποια στιγμή ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι έτσι γιατί περνούν μια μεγάλη κρίση στην ζωή τους ή μια ασθένεια, την οποία δεν θέλησαν να μοιραστούν για να μην φανούν ευάλωτοι.

Η ευαλωτότητα, παρ' όλα αυτά, είναι κάτι που αναδεικνύεται διεθνώς ως ένα θετικό χαρακτηριστικό, τόσο στην ζωή όσο και στην ηγεσία.

Η έκφραση της ευαλωτότητας δημιουργεί μια πραγματική σύνδεση και την απόλυτη συνθήκη επικοινωνίας. Δεν μπορούμε να πηγαίνουμε με την επίφαση της δύναμης, ενώ από μέσα μας τρέμουμε.

Και τελικά η έκφραση της ευαλωτότητας αποπνέει αίσθηση σιγουριάς και δύναμης.

Ναι, γιατί όταν την εκφράζεις δίνεις την αίσθηση ότι μπορείς να κυριαρχήσεις ακόμη και επάνω στον ευάλωτο εαυτό σου. Άλλωστε τους ανθρώπους τους συναντάς πραγματικά όταν πέφτουν αυτά τα προσωπεία. Όταν εμφανίζονται απελευθερωμένοι από αυτά τα βάρη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κοινωνικές συμβάσεις. Υπάρχουν, ειδικά στον χώρο εργασίας. Αλλά είναι ενδιαφέρον να μπορούμε να δούμε πέρα από αυτές.

Πώς σας ήρθε η ιδέα να χρησιμοποιήσετε την αφήγηση ιστοριών σαν εργαλείο επαγγελματικής και προσωπικής ενδυνάμωσης;

Πάντοτε έλεγα ιστορίες και έγραφα ιστορίες, αλλά το 2016 παρακολούθησα ένα συνέδριο της Ashoka που είναι ο σημαντικότερος φορέας κοινωνικής επιχειρηματικότητας, το οποίο περιελάμβανε και ένα διήμερο storytelling workshop. Το έκανε στη Μαδρίτη ο master του storytelling Mohsin Mohi Ud Din με καταγωγή από την Συρία, ο οποίος είχε δουλέψει με πρόσφυγες για να τους βοηθήσει να πουν τις ιστορίες τους και να θεραπευτούν από την τραυματική εμπειρία. Ήταν ένα μαγικό διήμερο. Στη συνέχεια έκανα η ίδια αυτό το σεμινάριο με συνεργάτες του στην Αθήνα, ενώ παρακολούθησα κι άλλα σεμινάρια για το storytelling στον κοινωφελή χώρο και στον χώρο των επιχειρήσεων. Έχω μια πενταετία που ασχολούμαι με το storytelling εντατικά στον ελεύθερο μου χρόνο, μέσα από το Story Mentor. Για μένα είναι ένας τρόπος να συνδέσω όλα αυτά που με ενδιαφέρουν -από το να προωθήσω τα αποτελέσματα του έργου του Κοινωφελούς Ιδρύματος Α.Κ. Λασκαρίδη σε ένα δύσκολο θέμα όπως είναι η προστασία του περιβάλλοντος και η κλιματική αλλαγή μέχρι το να προβάλλω τους καθημερινούς ήρωες και τις μικρές ιστορίες τους. Αλλά και να βοηθήσω ως μέντορας ανθρώπους που έχουν ιστορίες να πουν αλλά δεν τις βρίσκουν ενδιαφέρουσες, φοβούνται ότι δεν είναι σημαντικές και συναρπαστικές. Όλοι είμαστε γενετικά σχεδιασμένοι να λέμε ιστορίες. Είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης μας. Διαχρονικά, σε όλους τους πολιτισμούς, καθημερινά λέμε ιστορίες. Αλλά ενώ τις αγαπάμε, νιώθουμε ότι δεν είμαστε καλοί στο να τις λέμε. Αυτή τη δύναμη προσπαθώ να αξιοποιήσω μέσα από το Story Mentor που για μένα είναι ένα όχημα που με βοηθά να συνδεθώ με τους ανθρώπους και βοηθά τους ανθρώπους να συνδεθούν μεταξύ τους.

Γυναίκες από όλο τον κόσμο μέσα από τον φακό της ActionAid

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας, η ActionAid σε συνεργασία με τον φωτογράφο Κοσμά Κουμιανό παρουσιάζει στο Ωδείο Αθηνών την έκθεση φωτογραφίας «Κοίταξέ με, άκουσέ με».

Γυναίκες από το Νεπάλ, τη Σενεγάλη, τον Λίβανο και την Ελλάδα χαμογελούν. «Είναι αυτές που κάθε μέρα ξυπνούν και σπρώχνουν τον βράχο της ζωής ξανά προς τα πάνω» όπως είπε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος της ActionAid Ηλίας Γαληνός στα εγκαίνια της έκθεσης φωτογραφίας «Κοίταξέ με, άκουσέ με» που διοργάνωσε η ActionAid με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας σε συνεργασία με τον φωτογράφο Κοσμά Κουμιανό στο Ωδείο Αθηνών. Μιλούσε για τα καθηλωτικά πορτραίτα γυναικών από όλο τον κόσμο που ο φωτογράφος Κοσμάς Κουμιανός απαθανάτισε στα ταξίδια που έκανε ακολουθώντας την ActionAid και που γέμισαν με τα χαμόγελα και την δύναμη τους τον χώρο της έκθεσης. Κάθε φωτογραφία και μια σύντομη ιστορία αγώνα, καταπίεσης, δυσκολίας αλλά και επιβίωσης και ελπίδας. Λίγο πιο κει η προβολή ενός βίντεο καταγραφεί τη χαρά και την ευγνωμοσύνη των κοριτσιών στoν ξενώνα Happy Home στο Μπαγκλαντές που δημιούργησε η ActionAid. Πρόκειται για κορίτσια που γλίτωσαν από τον δρόμο και την κακοποίηση και ζουν εκεί με ασφάλεια. «Αν δεν ήταν τα Happy Homes δεν θα μπορούσα να σπουδάσω, μπορεί και να με κακομεταχειρίζονταν ή να με βίαζαν» ακούγεται να λέει ένα κορίτσι. Σε έναν ξεχωριστό χώρο έξι ζευγάρια παπούτσια στέκονται στη θέση έξι αληθινών γυναικών από την Ελλάδα και από άλλες χώρες που διηγούνται τις ιστορίες τους με τη φωνή γυναικών ηθοποιών που ο επισκέπτης μπορεί να ακούσει σε MP3.

Ένα από τα πορτρέτα της έκθεσης

Η έκθεση «Κοίταξέ με, άκουσέ με» μιλά για την δυσκολία αλλά και την αισιοδοξία. Για την απελπισία αλλά και την ελπίδα. Για τις τραγικές ιστορίες αλλά και τα happy endings. Και πάνω απ όλα για τις γυναίκες. Γιατί όπως χαρακτηριστικά είπε η σχεδιάστρια Χριστίνα Κοντοβά «νομίζουμε ότι η ActionAid βοηθάει τα παιδιά, και το κάνει, βοηθώντας όμως πρώτα τις μανάδες τους» και εκφράζοντας την ευχή το έργο της ActionAid να βοηθήσει ώστε καμία άλλη μητέρα να μην αναγκαστεί να εγκαταλείψει το παιδί της. Η Χριστίνα Κοντοβά μοιράστηκε την ιστορία της συνάντησης της με την ActionAid στα πλαίσια της συζήτησης που συντόνισε η δημοσιογράφος Ελιάνα Χρυσικοπούλου και είχε καλεσμένες τη γνωστή ηθοποιό Ιωάννα Τριανταφυλλίδου, την αθλητικογράφο Λίλα Κουντουριώτη αλλά και τη διευθύντρια επικοινωνίας και marketing του AlphaTV Πίμη Φασούλα. Η Ιωάννα Τριανταφυλλίδου μίλησε για τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό πολλών γυναικών αλλά και την συχνή έλλειψη γυναικείας αλληλεγγύης. Η Λίλα Κουντουριώτη για τις δυσκολίες και την έντονη κριτική που αντιμετώπισε τα πρώτα χρόνια της καριέρας της στον ανδροκρατούμενο χώρο του αθλητικού ρεπορτάζ αλλά και τις ευκαιρίες και την στήριξη που τις προσέφεραν κάποιοι άνδρες συνάδελφοί της. Η Πίμη Φασούλα αναφέρθηκε σε πρόσφατη έρευνα που έγινε στην Μεγάλη Βρετανία με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας κατά την οποία σε 1000 παιδιά έγιναν ερωτήσεις όπως «ποιος πρέπει να μένει σπίτι με τα παιδιά» ή ποιος από τους δύο γονείς πρέπει να εργάζεται η οποία κατέγραψε μια σειρά βαθιά στερεοτυπικών αντιλήψεων.

Από αριστερά: Ιωάννα Τριανταφυλλίδου, Πίτη Φασούλα, Ελιάνα Χρυσικοπούλου, Χριστίνα Κοντοβά, Λίλα Κουντουριώτη

Οι πραγματικές πρωταγωνίστριες

Οι πραγματικές πρωταγωνίστριες της βραδιάς όμως σαφέστατα ήταν οι γυναίκες που σαν ζωντανές και παρούσες κοιτούσαν το κοινό μέσα από τα κάδρα του Κοσμά Κουμιανού. Η Fatima Al Khalaf στο Λίβανο, η Codou Diouf και η Aissatou Sarr στην Σενεγάλη είναι μόνο μερικές από τις χιλιάδες γυναίκες που έχει βοηθήσει με το έργο της η ActionAid. Η Fatima είναι μια 30χρονη Σύρια που παρακολούθησε σεμινάρια ηγεσίας, καταπολέμησης του φαινομένου των παιδικών γάμων και προώθησης εκστρατειών κατά του bullying η οποία αναφέρει: «Αφού έφτασα στο Λίβανο εξαιτίας του πολέμου στην Συρία , η ActionAid με δίδαξε πως να χτίσω το μέλλον μου και να επιτύχω. Η Action Aid έγινε για μένα η οικογένεια που είχα χάσει. Η ομάδα της ActionAid κρατούσε το χέρι μου και με βοήθησε να αντιμετωπίσω την ζωή, να πάρω τις δικές μου αποφάσεις, να αντιταχθώ σε ξεπερασμένες παραδόσεις και να στηρίξω τον εαυτό μου». «Το όνειρο μου είναι να βοηθάω τους ανθρώπους. Θέλω να βλέπω τα παιδιά να χαμογελούν. Οι θερμοκρασίες είναι πολύ υψηλές στην Σενεγάλη τα τελευταία χρόνια και οι συνθήκες στα σχολεία δεν είναι ιδανικές. Υπάρχουν πολλά προβλήματα αλλά κανένας δεν είναι φτωχός όταν έχει την οικογένεια του. Η οικογένεια είναι ο πραγματικός πλούτος» ανέφερε η Codou από την Σενεγάλη ενώ η Aissatou είπε: «Είμαι ευτυχισμένη. Έχω τα παιδιά μου και έναν άνδρα που με αγαπά. Αλλά άφησα το σχολείο όταν παντρεύτηκα και το μετανιώνω. Ευτυχώς αν και ήμουν μεγαλύτερη μέσω της ActionAid κατάφερα να πάω σε ένα εκπαιδευτικό κέντρο εδώ στην Σενεγάλη όπου έμαθα να ράβω. Το όνειρο μου είναι να έχω το δικό μου ατελιέ μια μέρα.

Πολλά περισσότερα πορτρέτα και ιστορίες γυναικών το κοινό θα έχει την ευκαιρία να δει στην έκθεση που επιμελήθηκε η εικαστικός-επιμελήτρια Μαρία Κουμιανού και θα είναι ανοιχτή έως τις 13 Μαρτίου στο Ωδείο Αθηνών ενώ τα έσοδα θα διατεθούν για την υποστήριξη του έργου της ActionAid.