Γιατί η πρόοδος δεν είναι μια ευθεία και σταθερά ανερχόμενη γραμμή, γιατί δεν πρέπει να τα παρατάμε και γιατί η επιτυχία μπορεί να μας περιμένει στην αμέσως επόμενη γωνία.
Από την στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου, τον με όνειρα, στόχους και όραμα για το πως θα είναι η ζωή μου στο μέλλον, εαυτό μου, έβλεπα την εξέλιξη, την πρόοδο, την επιτυχία, σαν μια ευθεία και σταθερά ανερχόμενη γραμμή. Η αφετηρία ξεκινούσε από κάπου χαμηλά, αυτό θα ήταν το ξεκίνημα και στην συνέχεια με προσπάθεια και πολλή δουλειά η συνάρτηση θα ανέβαινε όλο και ψηλότερα μέχρι να αγγίξει το peak της και εγώ να απολαύσω τους καρπούς των κόπων μου καταβάλλοντας σταδιακά μικρότερο κόπο και περισσότερα προνόμια.
Όπως θα διαπίστωνα αρκετά χρόνια αργότερα το σενάριο δεν εξελίσσεται ακριβώς έτσι. Σε έναν κόσμο που δεν είναι γραμμικός και σταθερά ανερχόμενος –δεν είμαι σίγουρη αν υπήρξε ποτέ τέτοια περίοδος στην ιστορία- αλλά χαοτικός, απρόβλεπτος και συνεχώς εναλλασσόμενος, η ζωή για την πλειοψηφία των ανθρώπων είναι ένας απρόβλεπτος γύρος στο Φιδάκι στην οποία μία ή και περισσότερες φορές μπορεί να φέρεις το λάθος ζάρι και να χρειαστεί να γυρίσεις στην αφετηρία. Και εκεί χρειάζεται κουράγιο, αντοχή, υπομονή και επιμονή για να μπορέσεις να κάνεις επανεκκίνηση. Μία ή και περισσότερες φορές.
Στην αναζήτηση αυτού του κουράγιου και της αντοχής είναι πολύ ανακουφιστικό να συνειδητοποιείς ότι αυτή η υπεραπλουστευμένη, φαντασιακή, ιδανική γραφική παράσταση που είχες για την πρόοδο, την εξέλιξη και την επιτυχία στο μυαλό σου απλώς δεν υπάρχει. Όχι γιατί εσύ δεν στάθηκες αρκετά έξυπνη, ευέλικτη, ικανή ή τυχερή,αλλά γιατί απλά δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ. Η πρόοδος, η εξέλιξη και η επιτυχία μοιάζει περισσότερο με παιδική ζωγραφιά, με τα σχέδια που σημειώνουμε αφηρημένα στο λευκό χαρτί, με μια χαοτική μουτζούρα, γεμάτη κύκλους, ελεύθερες πτώσεις, ξαφνικά άλματα, ένα roller coaster που θα κρατήσει το στομάχι σου σφιγμένο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της κούρσας.
Σε αυτήν την κούρσα θα χρειαστείς συνοδηγούς-μέντορες. Ανθρώπους που έχουν κάνει το δικό τους restart, που πάλεψαν με τους δικές τους φαντασιακές πεποιθήσεις για το πως λειτουργούν τα πράγματα, ανθρώπους που κατάφεραν να συμφιλιωθούν με την ιδέα της επιστροφής στην αφετηρία ξανά και ξανά. Κάποιοι από αυτούς μπορεί τώρα να είναι πολλά τετράγωνα μπροστά από το δικό σου. Κάποιοι άλλοι μπορεί να τελικά να έφτασαν στο τέρμα αλλά βρήκαν πολλά «φιδάκια» στο δρόμο τους που τους πήγαν πίσω και πάλι πίσω αλλά δεν σταμάτησαν να προσπαθούν και να προχωρούν.
Όπως εσύ έτσι και αυτοί, άσχετα από το πόσο ψηλά ή χαμηλά ήταν η αφετηρία τους, άσχετα με το πόσο ψηλά ή χαμηλά κατάφεραν να φτάσουν , υπήρξαν μέρες που ένιωθαν γεμάτοι ενέργεια και αισιοδοξία, που τα σχέδια και τα όνειρα τους έμοιαζαν κοντινά και εφικτά αλλά και άλλες τόσες μέρες, εβδομάδες μήνες που ένιωθαν ότι έτρεχαν λαχανιασμένοι, μόνοι, σε έναν άγωνα δρόμου στον οποίο δεν υπήρχε περίπτωση να τερματίσουν.
Στην πραγματικότητα η πρόοδος, η εξέλιξη, η επιτυχία είναι μια συνεχή διαδοχή ups and downs. Το στοίχημα είναι να αξιοποιούμε τις καλές ημέρες, να αντιπαρερχόμαστε τις κακές και να συνεχίζουμε. Ακόμη και όταν όσο κόπο και να βάζουμε φαίνεται να μην έχει κανένα αποτέλεσμα. Τότε πρέπει να δείξουμε επιμονή και ανθεκτικότητα και για κανέναν λόγο να μην τα παρατήσουμε. Γιατί μπορεί να απέχουμε μόνο λίγες εβδομάδες, μέρες, λίγες από την στιγμή που θα γίνει το «μπαμ», που θα έρθει το φλας, που θα αρχίσουμε να έχουμε αποτελέσματα.
Πολλές φορές είναι δύσκολο να το πιστέψουμε. Το μυαλό μας αλλά και το συναίσθημα μας είναι σχεδιασμένο να αναζητά γραμμικές, αιτιακές σχέσεις. Δράση- αντίδραση, προσπάθεια –αποτέλεσμα. Όταν αυτό δεν συμβαίνει αποκαρδιωνόμαστε και τα παρατάμε. Η ιδέα της επιτυχίας που μας περιμένει στην επόμενη γωνία, δεν μας πείθει πάντα. Αμφιβάλλουμε, κουραζόμαστε, αγανακτούμε. Θέλουμε να επιστρέψουμε στο κρεββάτι μας και να μας ξυπνήσουν όταν κάτι συμβεί.
Το κλισέ για τις εκατό φορές που θα πέσουμε και τις εκατον μία που θα σηκωθούμε δεν είναι μόνο κλισέ αλλά και μια πολύ μεγάλη αλήθεια. Μια αλήθεια όμως που πρέπει να πούμε ότι γίνεται λιγότερο επίπονη όταν νιώθουμε πως δεν είμαστε μόνοι, θύματα της τύχης ή της ανεπάρκειας μας αλλά πως όλες οι προκλήσεις, οι αποτυχίες και τα εμπόδια που αντιμετωπίζουμε είναι η πραγματικότητα που αντιμετώπιζουν δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι στον πλανήτη αλλά και κομμάτι ενός παιχνιδιού που δεν τελειώνει, αφού υπάρχει πάντα ένας επόμενος γύρος. Ένα επικείμενο restart που περιμένει στην γωνία με την επιτυχία και την αποτυχία να είναι ένα συνεχές work in progress.
Comments