Οι ελληνίδες surfers που δάμασαν τα κύματα

Οι surfers Έφη Βρακά και Ελισάβετ Μαυράκη βρήκαν το νόημα της ζωής σε ένα tube. Από την Λουκία Λυκίδη.

«Eίτε rideάρω το κύμα, είτε το περιμένω να έρθει, αδειάζει το μυαλό μου» λέει η Ελισάβετ κοιτάζοντας την θάλασσα. «Και εγώ είμαι άνθρωπος που σκέφτομαι υπερβολικά σε βαθμό που κάνω κακό στην υγεία μου. Το νερό μου ξεπλένει όλες τις σκέψεις» συμπληρώνει η Έφη καθώς ετοιμάζει την σανίδα της για να μπει στο νερό. Η Έφη Βρακά και Ελισάβετ Μαυράκη είναι οι μοναδικές ελληνίδες surfers που έχουν βγει από τα Eλληνικά χωρικά ύδατα, έχουν καβαλήσει αληθινά δύσκολα κύματα και έχουν αναμετρηθεί με επαγγελματίες σέρφερ στην Μεσόγειο, την Ασία και την Καλιφόρνια. Το 2013 η Έφη συμμετείχε στο Asian Surfing Championship στο Σιρ Αρ Γκάο στις Φιλιππίνες, όπου ήρθε 7η ανάμεσα σε σαράντα επαγγελματίες σέρφερ. «Μπήκα στο νερό με πολύ δυνατές αθλήτριες και κατάφερα να τις κερδίσω. Πραγματικά δεν το περίμενα». Η Ελισάβετ πάλι το καλοκαίρι του 2015 συμμετείχε στο πρώτο Mediterranean Surf Contest στην Πάργα, στους πρώτους αγώνες σερφ που οργανώθηκαν στην Ελλάδα. «Η μεγαλύτερη χαρά -πέρα από την διάκριση- είναι να παίρνεις ένα καλό κύμα, να φτάνεις μέχρι το τέλος του χωρίς να πέσεις και να κάνεις τα tricks που θέλεις» .Τα καλύτερα τους κύματα η Ελισάβετ και η Έφη τα έχουν rideαρει στο Μπαλί, στα Κανάρια Νησιά, την Σενεγάλη, τις Μαλδίβες, τη Μαδέιρα αλλά και στο Σαν Κλεμέντε της Καλιφόρνια, όπου η Έφη έκανε μια μέρα σερφ με τον διάσημο κωμικό του "Jackass" Στιβ Ο. Τα πιο αγαπημένα της σημεία τα ανεβάζει και στο blog της "My Favourite Spot".

Τις συναντώ στην παραλία της Βουλιαγμένης, μία από τις λιγοστές μέρες το χρόνο που έχει το σωστό κύμα για σερφ. Μάλλον τους έφερα γούρι. Σε αυτήν την παραλία τα δυο κορίτσια γνωρίστηκαν πριν χρόνια, ακολουθώντας τα αγόρια τους που ήταν φίλοι και έκαναν σερφ. Τότε δεν υπήρχαν δάσκαλοι εδώ που μπορούσαν να σου μάθουν. Αυτοί που ήξεραν έδειχναν στους υπόλοιπους «Η αλήθεια είναι ότι από το αγόρι μου γνώρισα το σερφ και κόλλησα. Με την Ελισάβετ γίναμε αχώριστες. Ταιριάζουμε και στο νερό αλλά και στον τρόπο ζωής μας. Υπάρχουν στιγμές που οι συνθήκες είναι τόσο τρομακτικές μέσα στο νερό που δένεσαι απίστευτα με τον άλλο. Το 2014 στη Μαδέιρα, στην διάρκεια του τυφώνα Hercules τα κύματα έφταναν τα πέντε μέτρα. Το σημείο που βρισκόμασταν είχε πολλά ρεύματα και απότομα βράχια. Είχαμε τελειώσει το σερφ και ετοιμαζόμασταν να βγούμε όταν ένα κύμα με χτύπησε απότομα και με εγκλώβισε στα βράχια. Δεν μπορούσα να πατήσω και ο αφρός με χτυπούσε συνεχώς πάνω τους. Φώναξα την Έφη που ήταν ακριβώς μπροστά μου σε βοήθεια. Πήρε την σανίδα με βοήθησε να πιαστώ από τα βράχια και σώθηκα» μου διηγείται η Ελισάβετ με αρκετές διακοπές αφού όλο και περισσότεροι φίλοι της surfers αρχίζουν να φτάνουν στην παραλία και σταματούν να μας πουν ένα γεια.

Η Βουλιαγμένη για την Ελισάβετ, την Έφη αλλά και για όλους τους Αθηναίους σέρφερ είναι ό,τι πιο κοντινό σε Καλιφόρνια. «Μένουμε στην Βάρκιζα και το να σπάει ένα κύμα δίπλα στο σπίτι σου τα κάνει όλα πιο εύκολα. Νιώθουμε κάπως όπως οι surfers στην Καλιφόρνια που έχουν μπροστά στα σπίτια τους ένα break και το απολαμβάνουν χωρίς να χρειάζεται να κάνουν χιλιόμετρα».

Όποτε και να έρθουν εδώ τα κορίτσια θα βρουν κάποιο γνωστό στην παραλία ή μέσα στο νερό. Επειδή όμως τις περισσότερες μέρες το χρόνο η Βουλιαγμένη δεν έχει κύμα, συνήθως χρειάζεται να κάνουν πολλά χιλιόμετρα για να βρουν το σωστό. Τις περισσότερες φορές αυτό είναι στο Λαγκούβαρδο στην Πελοπόννησο ή στην Κολυμπήθρα της Τήνου. Για όσους είναι διατεθειμένοι για περισσότερα χιλιόμετρα ή ναυτικά μίλια υπάρχει η Ικαρία, η Πάργα αλλά και η Κρήτη. Το ταξίδια αυτά έχουν συχνά το fun μιας σχολικής εκδρομής αν εξαιρέσεις το ξύπνημα μέσα στην νύχτα, πολλές φορές πολλές ώρες πριν χαράξει.

Το αυτοκίνητο – ένα Mini Cooper- φορτώνεται με τις σανίδες, τα μαγιό, και τις neopren στολές, τα σακίδια γεμίζουν με σάντουιτς και θερμός με καφέ και η διαδρομή ξεκινά με surf μουσική, πολύ γέλιο και συζήτηση για τον καιρό που είναι ο πιο καθοριστικός παράγοντας στο σερφ. «Ο καιρός πάντα είναι μια έκπληξη. Κάθε φορά φεύγουμε με αγωνία από την Αθήνα γιατί όσο και να έχουμε δει την πρόγνωση σε πολλά και διαφορετικά site, κάτι μπορεί να αλλάξει και να καταστρέψει το ταξίδι. Ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν στην παραλία όταν φτάσουμε ή θα μείνουμε εκεί ή θα ξεκινήσουμε παραλία -παραλία να δούμε πού έχει καλύτερο κύμα. Ποτέ δεν μπαίνουμε αμέσως, παρακολουθούμε το κύμα, αν σκάει μέσα έξω, αν ανοίγει. Εκεί κάνουμε γιόγκα, διαλογισμό και μετά βγάζουμε τις σανίδες μας, τα φινάκια μας, κερώνουμε, δένουμε στο πόδι μας το λις και μπαίνουμε».

Η αναζήτηση του σωστού σημείου μπορεί να γίνει κουραστική, εκνευριστική και ένα ταξίδι πολλών χιλιομέτρων μπορεί να πάει στράφι αν ο καιρός αλλάξει ή δεν δώσει το αναμενόμενο κύμα. Επίσης για σέρφερ όπως η Ελισάβετ και η Έφη που προπονούνται χειμώνα καλοκαίρι στην Ελλάδα, το σερφ δεν είναι πάντα fun. «Το χειμώνα οι συνθήκες συχνά είναι δύσκολες. Φοράς ολόσωμη στολή, παπουτσάκια, κουκούλα, κρυώνεις, σε χτυπάνε τα κύματα, πονάς. Είναι αυτές τις στιγμές που και οι δυο μας ευχόμαστε να βρισκόμαστε στο Μπαλί και να κάναμε σερφ μόνο με το μαγιό μας. Αυτή η αίσθηση του νερού πάνω στο σώμα σου δεν συγκρίνεται με τίποτα». «Πηγαίνω στην Τήνο από το 2009. Νιώθω ότι είμαι από εκεί. Η παραλία είναι ένα ονειρικό τοπίο βγάζει πολύ συχνά κύμα αλλά μόνο με βοριάδες. Εκεί συνήθως κατασκηνώνουμε μέσα στα αρμυρίκια και για να την περπατήσεις από την αρχή μέχρι το τέλος χρειάζεται 20 με 25 λεπτά».

Είναι αυτές ακριβώς οι συνθήκες που κάνουν τους Έλληνες σέρφερ να είναι λίγοι και τις γυναίκες σέρφερ ακόμη λιγότερες. «Είναι ένα πολύ δύσκολο άθλημα. Οι δυνάμεις και οι πιέσεις που έχει αυτό το σπορ είναι μεγάλες. Όταν πέφτεις από το κύμα χτυπάς και πονάς. Ξυπνάς στις 5 το πρωί και κρυώνεις πολύ. Ταξιδεύεις συνεχώς. Δεν είναι εύκολο για μια γυναίκα που σπουδάζει ή δουλεύει να το κάνει. Εμείς έχουμε στήσει όλη μας την ζωή γύρω από το σερφ» μου εξηγεί η Ελισάβετ που είναι γυμνάστρια σε ιδιωτικό σχολείο. «Δουλεύω απογεύματα έτσι μπορώ τα πρωινά να κάνω σερφ. Αξιοποιώ όσο καλύτερα μπορώ τα Σαββατοκύριακα και τα τριήμερα και στο εξωτερικό πηγαίνω Χριστούγεννα και Πάσχα».

Έχοντας διαλέξει ένα ανδροκρατούμενο άθλημα η Ελισάβετ και η Έφη είναι πάντοτε οι δυο τους ανάμεσα σε πολλούς άνδρες. «Ήμουν πρωταθλήτρια στο πένταθλο και έχω συνηθίσει να είμαι ανάμεσα σε άνδρες. Νιώθω οικεία να προπονούμαστε ή και να μένουμε μαζί στα ταξίδια μας. Δεν υπάρχει αυτός ο ανταγωνισμός που υπάρχει με τις γυναίκες και που με την Έφη δεν έχουμε ευτυχώς. Εκείνοι πάλι νιώθουν τόσο άνετα που μιλάνε και φέρονται σαν να είμαστε και εμείς αγόρια. Και όντως οι αθλήτριες είμαστε λίγο αντράκια» λέει η Ελισάβετ. «Προτιμούμε την παρέα των αγοριών. Όταν τα βράδια θα βγούμε να φάμε παρέα αγόρια κορίτσια, εμείς πάντα καθόμαστε από την πλευρά των αγοριών που μιλούν για σερφ και όχι από την πλευρά των κοριτσιών που μιλούν για γυναικεία θέματα» συμπληρώνει η Έφη.

Το σερφ ξεκίνησε από την Πολυνησία, ήταν όμως στην Καλιφόρνια των 60’s και των 70’s που πήρε τα χρώματα, τους ήχους, τα ρούχα και τα αυτοκίνητα με τα οποία το γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. «Υπάρχει μέχρι και surf θρησκεία. Αλλά και ο διαλογισμός και η γιόγκα είναι κομμάτι της κουλτουρας του σερφ. Για μένα διαλογισμός είναι το ίδιο το σερφ. Το άδειασμα της σκέψης, το να νιώθεις το νερό στο σώμα σου. Βέβαια όλα αυτά τα καταλαβαίνω όσο μεγαλώνω. Όταν ήμουν μικρή επικρατούσε ο ενθουσιασμός» μου λέει η Έφη. Και συνεχίζει. «Όλα στο σερφ είναι πιο χαλαρά. Τα ρούχα, η μουσική, η διάθεση. Όπως όταν παίρνεις το κύμα».

Η Έφη όλη της τη ζωή κυνηγούσε ένα κύμα. Στα δεκαοχτώ της πήρε δίπλωμα instructor και πήγε στην Γαλλία –η μητέρα της είναι Γαλλίδα- στο Μπίαριτς να δουλέψει σαν εκπαιδεύτρια, αλλά δεν της άρεσε καθόλου. «Είχα τόσο μεγάλη δίψα να κάνω σερφ που δεν άντεχα να βλέπω τα κύματα να περνάνε και εγώ να τα χάνω προσπαθώντας να δείξω σε κάποιον άλλο». Στην διάρκεια του Erasmus έφυγε από το παραθαλάσσιο Πανεπιστήμιο της στην Βόρεια Γαλλία –"το είχα διαλέξει για να μπορώ να κάνω σερφ αλλά δεν είχε ποτέ κύμα"- και πήγε πάλι στο Μπιάριτς κυνηγώντας για μια φορά ακόμη τα κύματα. Η Ελισάβετ από την άλλη βρίσκει χαρά και στον ρόλο της εκπαιδεύτριας όπου διδάσκει κάθε καλοκαίρι στην Κολυμπήθρα της Τήνου. «Είναι το χαμόγελο τους όταν καταφέρνουν να πάρουν το πρώτο τους κύμα. Ξαναζώ ξανά την πρώτη μου φορά όταν και εγώ μάθαινα. Πέρσι είχα και πολλές μαμάδες, που καταφέρανε να σηκωθούνε και ήτανε μοναδικό συναίσθημα».